ဖြင့္ဟမေျပာလိုတဲ့အခ်စ္-----အပိုင္း(၃+၄)

အပိုင္း(၃)။   ။

ေကာင္ေလးေမြေန႔မတိုင္မီညတြင္...
ေကာင္မေလးကတိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ေ

နတယ္။ ေကာင္ေလးကအံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ထားတယ္။
မခ်င့္မရဲၿဖစ္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔..
"ငါ...ငါလည္းမရည္ရြယ္ပါဘူးဟာ..ေမေမတို႔ကစီစဥ္ၿပီးမွေၿပာ..ေၿပာတာပါ။"
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးေရွ႕မွာရပ္ၿပီး
(အဲဒါလားဟင္...နင္ငါ့ကိုေပးမယ့္ေမြေန႔လက္ေဆာင္ကအဲဒါလား။
နင္ေတာ္တယ္..ေကာင္မေလးရာ။ သိပ္ေတာ္တာပဲ။
ငါ့ကိုတသက္လံုးမေမ့ေစတဲ့လက္ေဆာင္ေပ့ါေနာ္။)
ေကာင္ေလးကအမူအရာနဲ႔သာလုပ္ၿပေပမယ့္ေကာင္မေလးကေတာ့သူ႕ေဘးနားကတကယ္အသံထြက္ေၿပာသလိုခံစားေနရတယ္။
ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါၿပီး
"မဟုတ္ဘူး..ေကာင္ေလးရဲ႕..မဟုတ္ပါဘူးဟာ..ငါေလ..ငါ..."
(ဘာမဟုတ္တာလဲ...ဘာမဟုတ္တာလဲ။ ဘယ္မွာလဲနင္ငါ့ကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိ။
နင္ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မ်ားတည္ဖို႔စိတ္ကူးသလဲဟင္။
အခုေတာ့သြားၿပီ..အကုန္ေရစုန္ေမ်ာကုန္ၿပီ။ ၿပီးေတာ့
ဘာတဲ့..တသက္လံုးမခြဲဘဲအတူတူေနမယ္ဆို...သက္ေသလည္းၿပမယ္ဆို..နင္....နင္....လုပ္ရက္တယ္ဟာ....)
ေကာင္ေလးကမ်က္လံုးကိုစံုမိွတ္လိုက္တယ္။ အတားအဆီးမဲ့စြာမ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။
ေကာင္မေလးကေကာင္ေလးကိုမရဲတရဲေမာ့ၾကည့္ၿပီးရိႈက္သံနဲ႔
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႔တသက္လံုးမေတြ႕ေတာ့တာမွာမဟုတ္တာ။ ငါၿပန္လာမွာေပါ့
ငါၿမိဳ႕မွာပညာသင္ၿပီးရင္ၿပန္လာမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွငါတို႔အတူတူေနလို႔ရတယ္ေလ။"
ေကာင္ေလးဘာမွမေၿပာေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုခံစားေနရမလဲဆိုတာေကာင္မေလးနားလည္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးဆက္ေၿပာတယ္။
"နင္ကငါမၿငင္းဘူးလို႔မ်ားထင္ေနတာလား ေကာင္ေလးရယ္။ ငါဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ၿငင္းတာေပါ့။
အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုပတ္ၿငင္းတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ေမေမကေၿပာတယ္..သမီးရယ္တဲ့..အေဖအေမတို႔ေပ်ာ္ေနတာသမီးမၿမင္ခ်င္ဘူးလားတဲ့..သမီးေကာင္းစားဖို႔ပါတဲ့။
ေကာင္ေလးရယ္..ငါဘယ္လိုလုပ္ၿငင္းရေတာ့မွာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿငင္းရေတာ့မွာလဲ။
ေၿပာပါဦး.. ေကာင္ေလးရဲ႕"
ေကာင္ေလးကေခါင္းပဲခါေနတယ္။ ေကာင္မေလးက
"ငါနင့္ကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိေတြမတည္ဘူးလို႔နင္ေၿပာသင့္ပါတယ္။ ငါတကယ္လည္းမတည္ပါဘူး။
မနက္ၿဖန္သြားရမွာဆိုေတာ့ငါကနင့္ေမြးေန႔မွာဘယ္လိုလုပ္အတူတူရွိေနႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
ကံတရားကအေၿပာင္းအလဲၿမန္လိုက္တာဟာ..။ နင္ငါ့ကိုအၿပစ္တင္ပါဟာ...တင္လိုက္စမ္းပါ။"
ေကာင္ေလးကေခါင္းခါၿပန္တယ္။ တစ္ခုပဲလုပ္ၿပတယ္။ ေလာကၾကီးမတရားဘူးတဲ့။
သူ႔ကိုဘာလို႔ဒီလိုဒဏ္ခတ္ရတာလဲတဲ့။ ေကာင္မေလးရင္ေတြနာက်င္ေနတယ္။
"ဒါေပမယ့္....ဒါေပမယ့္...."
ေကာင္မေလးကေခါင္းေမာ့လုိက္ၿပီးေကာင္ေလးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
"ငါနင့္ကိုကတိတစ္ခုထပ္ေပးမယ္။ ငါၿပန္လာၿပီးနင့္ကိုလာရွာမယ္။
ငါမေတြ႕မခ်င္းရွာမယ္။ အဲဒါငါ့ကတိပဲ။
ဒီကတိကငါ့ႏွလံုးသားထဲကေနလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေပးတဲ့ကတိပါ။
အဲဒီ့ကတိကိုငါတသက္လံုးမဖ်က္ဘူး။ တည္ေအာင္ငါလုပ္မွာ။
ေကာင္ေလးရယ္...နင္နဲ႔ငါနဲ႔ၿပန္ေတြမွာပါ။ ငါသိေနပါတယ္။"
(မေပးပါနဲ႔ေကာင္မေလးရယ္.. ဒီလိုကတိရဖို႔ငါမတန္ပါဘူး။
ငါနဲ႔နင္နဲ႔ကအဆင့္အတန္းလည္းအရမ္းကြာတယ္ေလ။
နင္နဲ႔ဒီေလာက္အထိခင္ခြင့္ရတာပဲငါကနင့္ကိုေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။)
"နင္ဒီလိုမေၿပာနဲ႔ေကာင္ေလး.. အဆင့္အတန္းဆိုတာနင္နဲ႔ငါနဲ႔ၾကားမွာမရွိဘူး။
ငါ့ကိုယ္ငါသူေဌးသမီးဆိုၿပီး၊ နင့္က်ေတာ့ဖတဆိုးသားဆိုၿပီး၊ စကားမေၿပာတတ္
အ-ေနတယ္ဆိုၿပီးငါနင့္ကိုဘယ္ေတာ့မွအထင္မေသးခဲ့ပါဘူး။"
(ဒါေတြငါသိပါတယ္၊ ေကာင္မေလးရယ္။)
"ဒါနဲ႔မ်ားဟာ...ၿပီးေတာ့နင္ငါ့ကိုမပုန္းရဘူးေနာ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ငါကေတာ့မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္လိုက္ရွာမွာပဲ။
ငါ့ရဲ႕ကတိကုိငါတည္ေအာင္ၾကိဳးစားမွာပဲ။"
အဲဒါေကာင္မေလးကေကာင္ေလးကိုေနာက္ဆံုးေၿပာခဲ့တဲ့စကားပါပဲ။
 ေနာက္ေန႔ေကာင္ေလး၏ေမြးေန႔၀ယ္...
ေကာင္မေလးကေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔
ေကာင္ေလးလာမလားလုိ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္ေလးမလာပါဘူး။
"ငါ့ကိုနာၾကည္းသြားၿပီ" ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးေၾကကြဲစြာေတြးေနမိတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေကာင္မေလးလည္းက်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္ကိုသိမ္းၿပီး
ၿမိဳ႕ကိုပါသြားရွာေလတယ္။
ဒါေပမယ့္
ေကာင္မေလးကိုေကာင္ေလးကတစ္ေနရာကေနေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့..........
"သြားေတာ့..ေကာင္မေလးရယ္။ သြားေတာ့...
နင္နဲ႔ၿပန္ဆံုဖို႔လည္းငါမေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ကံေကာင္းပါေစ...."



အပိုင္း(၄)။   ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတို႔အဆက္အသြယ္ၿပတ္သြားၾကတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့အသီးသီးသတိရေနဆဲပဲ။
ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးမိသားစုစီးပြားေရးအၾကပ္အတည္းနဲ႔ၾကံဳရတယ္။
ေကာင္မေလးကိုေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္တဲ့အထိၿဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္
မထင္မွတ္ဘဲေကာင္မေလးဆီကိုအမည္မေဖာ္လိုသူတစ္ေယာက္ကလစဥ္လတိုင္းေထာက္ပ့ံေၾကးေတြပို႔ေပးေနခဲ့တယ္။
ေကာင္မေလးအဆင္ေၿပေၿပနဲ႔ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ေကာင္မေလးဘယ္လိုမွစံုစမ္းလို႔မရခဲ့ဘူး။
ေၿခာက္ႏွစ္တိတိၾကာသြားၿပန္တယ္။ ေကာင္မေလးလည္းပညာသင္ၿပီးလို႔ရြာကိုၿပန္လာၿပီ။
ဒါေပမယ့္အရင္တုန္းကလို က်စ္ဆံၿမီးနဲ႔ေကာင္မေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သြယ္သြယ္လ်လ်နဲ႔မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနၿပီ။
အရင္တုန္းကထက္ေတာင္ပိုလွလာေသးတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေကာင္ေလးကိုသြားရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္သတင္းၾကားရတာကေတာ့ ေကာင္ေလးရယ္
သူ႔အေမဆံုးၿပီးကတည္းကရြာကထြက္သြားတယ္ဆိုပဲ။
အခုထိသတင္းမၾကားရဘဲစုန္းစုန္းၿမွဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္တဲ့။
ေကာင္မေလးခမ်ာရင္၀ကိုေၿခန႔ဲေဆာင့္ကန္လိုက္သလိုပဲ။
အကုန္လံုးကလည္းဘယ္ကိုသြားမွန္းလည္းမသိ၊
ဘာၿဖစ္ေနမွန္လည္းမသိတဲ့ေကာင္ေလးကိုဆက္မရွာဖို႔ေဖ်ာင္းဖ်ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးကလက္မေလွ်ာ့ဘူး။ သူေပးထားတဲ့ကတိကိုလိုက္နာမယ္။
ေကာင္ေလးကိုဆက္ရွာမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။
အရင္တုန္းကေကာင္ေလးနဲ႔ေဆာ့ဘူးတဲ့ပင္လယ္ကမ္းေၿခတစ္ေလွ်ာက္မွာဦးတည္ခ်က္မရွိေလွ်ာက္သြားေနသူကေကာင္မေလးရယ္။
သဲေသာင္ၿပင္ၾကီးမွာ "ေကာင္ေလး"
ဆိုၿပီးအၾကီးၾကီးေရးထားၿပီးတိတ္တဆိတ္ငိုရိႈက္ေနတာကေကာင္မေလးရယ္။
ပင္လယ္ၿပင္ကေလေအးေအးေလးေတြ ေကာင္မေလးကိုၿဖတ္တိုက္သြားေပမယ့္
ေကာင္မေလးအဖို႔မွာေတာ့ႏွလံုးသားကိုဓားနဲ႔တစ္ခ်က္ခ်င္းမႊန္းေနသလိုခံစားေနရေလတယ္။
နာက်င္ေနတဲ့အသည္ႏွလံုးေနရာကိုလက္နဲ႔ဖိရင္း......
"ေကာင္ေလးေရ............................."
အသံကအရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာဆီကိုပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ေကာင္မေလးမ်က္လံုးေတြေ၀၀ါးလာတယ္။ ဘာမွမၿမင္ရေတာ့ဘူး။
ရင္ထဲကစူးစူး၀ါး၀ါးနာက်င္ေနတာပဲသိေတာ့တယ္။

မ်က္လံုးအစံုကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ၿဖဴေဖြးေနတဲ့ေဆးရံုမ်က္ႏွာက်က္ကိုၿမင္လုိက္ရတယ္။
"ဟူး......." ေကာင္မေလးသက္ၿပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
ေကာင္မေလးေဆးရံုေပၚေရာက္ေနတာတစ္ပတ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။
မ်က္ႏွာကလည္းၿဖဴဖပ္ၿဖဴေရာ္လူနာရုပ္နဲ႔။
ရုတ္တရက္အခန္းတံခါးၿဖည္းညင္းစြာပြင့္သြားတယ္။
ေကာင္မေလးမ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္လိုက္တယ္။
သူမအခုခ်ိန္မွာဘယ္သူ႔နဲ႔မွမေတြခ်င္ေသးဘူး။
ဒါေပမယ့္ခါတိုင္းလိုစိုးရိမ္သံေတြမၾကားရဘူး။
တစ္ခန္လံုးဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
ေကာင္မေလးရုတ္တရက္ရင္ထဲမွာဒိန္းခနဲၿဖစ္သြားတယ္။
မ်က္လံုးကိုၿဖတ္ခနဲဖြင့္လိုက္ေတာ့............
သူမရဲ႕ခုတင္ေဘးမွာရပ္ၿပီးသူမကိုရီေ၀ေနတဲ့မ်က္လံုးအစံုနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့
ေကာင္ေလးကိုေတြလိုက္ရေလတယ္။
"ဟင္..." ေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္လံုးအစံုၿပဴးက်ယ္သြားတယ္။
ေကာင္ေလးရယ္....ေကာင္ေလးမွေကာင္ေလးအစစ္ပါပဲ။အရင္တုန္းကလိုပဲ..ရုပ္လံုး၀မေၿပာင္းဘူး။
ေကာင္မေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ဘာသံမွေတာ့ထြက္မလာဘူး။
ေနာက္မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းတက္လာၿပီးမ်က္ႏွာကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အုပ္ကာရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုေလေတာ့တယ္။
ေကာင္ေလးလည္းေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းကိုလက္နဲ႔ပုတ္ေပးေနမိတယ္။
အတန္ၾကာေတာ့ေကာင္မေလးလည္းအငိုတိတ္သြားတယ္။
ေခါင္းေမာ့ၿပီးေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္တယ္။
မ်က္ရည္ေတြမေၿခာက္ေသးေပမယ့္မ်က္ႏွာကေတာ့ၿပံဳးေနေလတယ္။ ေကာင္ေလးလည္းအလားတူပဲ။
ေကာင္မေလးကိုၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးကစကားတစ္ခြန္းမွမေၿပာၾကေသးပါဘူး။
အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွေကာင္မေလးက
"နင္ဘယ္မွာပုန္းေနလာလဲ၊ ေကာင္ေလးရယ္။"
ေကာင္ေလးကေခါင္းခါတယ္။
"နင္ငါ့ကိုမေရွာင္ပါနဲ႔လို႔ငါေၿပာထားခဲ့ၿပီးသားေလ။ ေၿပာပါဦး။
ဘာၿဖစ္လို႔ငါနဲ႔အေတြ႕မခံရတာလဲဟင္။"
ေကာင္ေလးကလက္အမူအရာနဲ႔ပဲ
(နင္နဲ႔ငါနဲကၿဖစ္မွမၿဖစ္ႏိုင္တာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကကိစၥေတြကိုေမ့ပစ္လိုက္စမ္းပါ။
အခုဆိုရင္နင္ကငါ့ထက္အစစအရာရာသာေနၿပီ။ ငါကဘယ္လုိလုပ္နင့္ကိုလာေတြ႕ရမွာလဲ။)
"နင္ေတြးၿပန္ၿပီ။ နင္ဒီလိုခ်ည္းပဲေတြးေနတာပဲ။ ငါလိုခ်င္တာအဲဒါေတြမဟုတ္ဘူး။ ပညာ
ဥစၥာ ဂုဏ္ရိွန္ေတြ ငါဘာမွမလိုခ်င္ဘူး။ ငါလိုခ်င္တာနင့္ရဲ႕ၿဖဴစင္တဲ့သံေယာဇဥ္။
ဘာနဲ႔မွလဲလို႔မရဘူး။ ၀ယ္လို႔လည္းမရဘူး။ ငါ့အတြက္နင္ကအေရးအၾကီးဆံုး..
အဖိုးအတန္ဆံုးပါ။"
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားေလတယ္။
ေကာင္မေလးကဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဟန္နဲ႔ဆက္ေၿပာတယ္။
"ၿပီးေတာ့ငါေရာဂါၿဖစ္ေနၿပီဆိုတာသိလားဟင္။"
ေကာင္ေလးတစ္ကိုယ္လံုးဆတ္ခနဲၿဖစ္သြားတယ္။
"လည္ေခ်ာင္းန႔ဲပတ္သက္တယ္တဲ့။ ငါ ေသခ်ာေတာ့မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ငါသိတာတစ္ခုရွိတယ္။
ငါခြဲစိတ္ရဖို႔နည္းလမ္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ခြဲစိတ္ရင္ေသခ်ာေပါက္ေရာဂါေပ်ာက္မယ္။
ဒါေပမယ့္ငါ့ရဲ႕အသံပါေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ မခြဲစိတ္ရင္ေသဖို႔တစ္နည္းပဲရွိတယ္။"
ေကာင္ေလးရင္ထဲဆို႔တက္လာတယ္။
"ပထမေတာ့ငါအေသခံမလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္နင္နဲ႔ေတြ႕ရၿပီဆိုေတာ့ငါဆံုးၿဖတ္လိုက္ၿပီ။
ငါခြဲစိတ္မယ္။ အသံေပ်ာက္သြားလည္းဘာၿဖစ္လဲ။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဘ၀တူေတြၿဖစ္သြားၿပီ။ ကဲ...နင္ငါ့ေရွ႕ကေနထြက္မေၿပးနဲ႔ေတာ့။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတူတူေနလို႔ရၿပီေလ။"
ေကာင္ေလးေတြေ၀သြားတယ္။ ေကာင္မေလးကေမွ်ာ္လင့္တၾကီးၾကည့္ေနတယ္။
ေနာက္ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းတစ္ခ်က္အညိမ့္မွာ ေကာင္မေလးအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး
ေကာင္ေလးရဲ႕လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လိုက္တယ္။
ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာနာက်င္မႈေၾကာင့္ရံႈ႕မဲ့သြားတာကုိၿမင္လိုက္ရေတာ့
"ဟင္...ဘာၿဖစ္တာလဲဟင္၊ ေကာင္ေလး။"
ေကာင္ေလးကေခါင္းခါတယ္။ (ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။)
ဒါေပမယ့္ေကာင္မေလးကမယံုဘူး။ ေကာင္ေလးရဲ႕လည္ပင္းကိုအတင္းၾကည့္တယ္။
ပတ္တီးစည္းထားတာကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့
"ေကာင္ေလး...အဲဒါ..."
ေကာင္ေလးကလည္ပင္းကိုအကၤ် ီနဲ႔ကြယ္ၿပီး
(ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ဒဏ္ရာပါ။)
"ဟယ္...ဒဏ္ရာကအဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား။ နင္ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲဟင္။
ရြာကထြက္သြားၿပီးနင္ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမွာေပါ့ေနာ္။"
ေကာင္ေလးကမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး
(စက္ရံုမွာလုပ္တာပါ။ ဒီလိုပါပဲ။)
"နင္ကလည္း ဘာၿဖစ္လို႔အဲဒီေလာက္ေတာင္အပင္ပန္းခံရတာလဲ။"
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုလံုး၀မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
တိုးတိုးေလးေၿဖရွာတယ္။

(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ကို ဆက္ျပီးဖတ္ေပးၾကပါဦးေနာ္----ေက်းဇဴးတင္လွ်က္)